Książka „Aikido techniczne”
Sednem ćwiczenia aikido jest więcej niż cokolwiek innego, ciągły ciężki trening i dyscyplinowanie ciała i umysłu w celu rozwijania mądrości. W przypadku konfrontacji, zwierzęco-podobne zachowania, mające na celu jedynie ochronę samego siebie i uszkodzenie przeciwnika muszą być unikane za każda cenę. Do rozwinięcia determinacji(postanowienia) do rozwiązywania sytuacji konfrontacyjnych używając wiedzy i mocy całkowitej(to znaczy używania nie tylko technik ale używając całość swoich możliwości i mądrości) służy bugukoro (duch/umysł budo).
– Trzeba rozumieć że aikido jest ni mniej ni więcej tylko wyrażeniem i ucieleśnieniem tego bugukoro.
– Ponieważ aikido zawiera elementy bugi (technik walki) jest rzeczą nieuniknioną że czasami ćwiczący aikido musi stanąć w obliczu możliwości i realności okoliczności konfrontacyjnych. Jeśli ktoś poważnie i ciągle zagłębia się w rzeczywistość stania twarzą w twarz z przeciwnikiem, kiedy jego egzystencja jest zagrożona, to znaczy, kiedy przeżycie jednego znaczy porażkę drugiego, lub odwrotnie, i jeśli ktoś w pełni i otwarcie rozumie (rozpoznaje) wzajemny stosunek pomiędzy sobą i przeciwnikiem, to będzie to prowadzić do odkrycia najbardziej logicznych i efektywnych technik walki.
– Jest tym niemniej prawdą, jakkolwiek paradoksalnie to może wyglądać, że w poszukiwaniu perfekcji tej zasady, można ostatecznie dojść do stanu harmonii, wywodzącego się z intuicyjnego wrażenia że nie ważne jak ktoś jest silny, nie może on istnieć jeśli próbuje walczyć przeciw wszystkiemu co istnieje. To jest ‚Droga’ (lub proces) aby osiągnąć harmonię proponowaną przez aikido.
– Jakkolwiek powinno się mieć na uwadze, podczas próby zrozumienia lub osiągnięcia zasady harmonii, że bez przejścia wewnętrznej przemiany która zaczyna się w stanie konfrontacji i tylko po przejściu przez krytyczny proces, w końcu przychodzi stan nie-konfrontacji, gdzie może nie być budo.
– W normalnych warunkach żyje się w grupach, nie samemu. Podstawową cechą socjalnej egzystencji jest rozwój względnych opisów lub porównań, np: silny w przeciwieństwie do słabego. Każde stworzenie stara się używać swoje osobiste zalety jak najkorzystniej, w świetle tych względnych sil i słabości. Proces który w końcu prowadzi do budo charakteryzuje się wysiłkami aby skompensować słabości przez rozwinięcie specyficznych zalet (np: szybkość, siła ,wielkość, łatwość używania broni). Dlatego, w warunkach normalnych życie na świecie prowadzi czasami do sytuacji konfrontacyjnych i owijając coraz bardziej efektywne techniki aby sprostać takim konfrontacjom prowadzi w końcu do wniosku że zawsze znajdzie się ktoś lub coś większego lub silniejszego niż dana osoba. Ostatecznie uświadamiamy sobie że najbardziej efektywna obrona to połączenie się i stanie się częścią przeciwnika. W ten sposób zasada konfrontacji ewoluuje w zasadę nie konfrontacji.
– Yamatogokoro jest ideą że powodem rozwoju sztuk walki jest ochrona tych którzy samodzielnie nie potrafią obronić się przed agresorem. Zwolennik tej filozofii poświęca się dla rozwoju budo w celu ochrony bezpieczeństwa spokojnych ludzi przed zwycięstwem okrucieństwa i przemocy. Ta idea leży w sercu aikido.
– Powinno być rozumiane że aikido zawiera filozofię i idee wychodzące poza sztuki walki definiowane jako ćwiczenie technik walki. Dlatego sztuka walki jest zawarta w aikido, ale aikido wychodzi poza sztuki walki. Aikido wychodzi z założenia że budo, zasada konfrontacji i zasada nie konfrontacji mogą być połączone bez odrzucenia żadnej z ich podstawowych koncepcji (istoty tych zasad). Jakkolwiek smutno jest zauważyć że wiele z tego co jest nazywane ćwiczeniem, odrzuca niektóre elementy(idzie na kompromis). Co następuje dalej to są techniczne opisy fizycznych założeń które muszą prowadzić (być podstawą do) prawdziwego ćwiczenia aikido aby osiągnąć raczej całkowitą niż częściową realizację tej sztuki (aikido).
ROZDZIAŁ 1
Metody treningowe
Oto drugi główny problem w treningu aikido który powstaje w relacji między nage i tori. Bardzo często trening jest prowadzony jako rodzaj fałszywej (udawanej) konfrontacji bez rzeczywistej walki ani treningowej gorliwości (powagi).Z tego powodu ćwiczący zwykle nie zauważa wzrastającej zależności od kooperacji oponenta. Ta niezdrowa, nadmierna kooperacja psuje relacje miedzy uke i nage , co może kreować widoczne spektakularne rezultaty, w istocie rujnuje możliwość polepszenia techniki lub trenowania wzroku. Ponieważ fundamentalne zasady treningu aikido nie były jasno ustanowione nage często nie stosuje dobrej i dokładnej techniki która naprawdę by powodowała upadek uke, mimo wszystko uke pada. W tym wypadku uke niezaprzeczalnie zgodził się działać jak gdyby technika działała, niezależnie od rzeczywistej efektywności (efektywność jest determinowana głównie przez to czy ciało jest użyte prawidłowo do wytworzenia mocy (siły)). Dzięki takiej sytuacji, kwestia czy technika będzie działać czy nie jest zredukowana jako zupełnie nie odnosząca się do sprawy. Mimo że powinno być oczywiste że fałszywe relacje miedzy uke i nage mają głęboko negatywne implikacje dla sztuki walki taki rodzaj treningu jest bardzo częsty. Każdy powinien jasno rozumieć, że gdy tylko ludzie są zaangażowani w „TO CO JEST”, w rzeczywistość, fałszywy trening jaki oni ćwiczą jest niczym więcej jak miłą zabawą w bycie ‚wojownikiem’ (martial artist), prawdziwe aikido nie będzie możliwe do nauczenia lub zrozumienia. Całość stosunków miedzy nage i uke jest nazywana sotai kankei i jest osadzona na podstawowym zalożeniu twierdzenia ze ich stosunek jest fundamentalnie konfrontacyjny. Każdy z ćwiczących partnerów musi zaniechać myśli o niezależności jeden od drugiego i musi zaakceptować że podstawowym zagadnieniem jest jak zrobić użytek z wiedzy aikido aby postępować z uke przy użyciu efektywnych, poprawnych technik bazowanych na założeniach aikido.
Jest absolutnie niezbędne aby każda używana technika była realna, tak jest, żeby każda technika traktowała oponenta przez użycie struktury swojego ciała (i każdej z 5 głównych części ciała) w dynamiczny i optymalnie efektywny sposób. Jeśli ludzie zrozumieli by te założenia i mogli by używać je do ich treningu aikido, drzwi do zrozumienia byłyby otwarte. To przez te drzwi ćwiczący musi przejść aby nauczyć się jak wykonywać prawdziwe aikido w sposób racjonalny, biorąc pod uwagę wszystkie aspekty zasad działania swojego ciała i sotai kankei. Bez tego, ćwiczący będzie skazany na łatanie(patching) używanie środków zastępczych i niepoprawnych technik (Uwaga terminologiczna: słowo UKE , oponent, ten drugi, partner, są ściśle związane ale każde ma swoje specyficzne znaczenie. Jeśli ktoś jest zaatakowany albo w sytuacji konfrontacyjnej słowo oponent jest najbardziej odpowiednie. Wyrażenie ‚ten drugi’ jest jak oponent ale dodaje też konotacęe zawierające wszystko inne niż ‚ja’ na przykład pojęcie ma-ai czyli dystansu między mną a innym. Kiedy opisujemy ćwiczenie technik, również wykonywania ukemi, wtedy ma sens użycie terminu uke. W końcu jest wyrażenie partner które jest najbardziej odpowiednie kiedy opisujemy ćwiczenia(w przeciwieństwie do technik), np. rozciąganie mięśni pleców czy tenkan.
ROZDZIAŁ 2
Definicja Aikido jako Techniki Walki
Jest ważnym aby wiedzieć, że aikido zawiera filozofię i idee które wychodzą poza budo. Budo jest częścią aikido ale aikido nie jest częścią budo. Dlatego rozwijając technikę, aikido jako forma kompletna, zawiera oprócz pryncypiów walki które będą dyskutowane tutaj, inne elementy jak Ki (i jej składowe elementy), kokyuryokyu (siła oddechu) i funkcje duchowe. Do tych aspektów będą się odnosić następne części. W tej chwili jest ważniejsze wyjaśnić kwestie fizycznych elementów technik aikido które stanowią konieczną podstawę do zbudowania zrozumienia bardziej abstrakcyjnych elementów. Bugi oznacza techniki walki które są używane z przeciwnikiem który zaczyna konfrontację. Ponadto ,techniki bugi mają na celu zdominowanie przeciwnika fizycznie w celu ustanowienia nad nim kontroli. Bugi ma metodologie, zasady i pryncypia, Bujutsu jest systemem do organizowania i ciągłego ulepszania wszystkich aspektów i elementów bugi. Bugi aikido charakteryzują się przez zastosowanie do technik walki dwóch podstawowych zasad:
- zasada zjednoczonego ciała
- sotai kankei (konfrontacyjny związek między sobą i przeciwnikiem)
Zastosowanie tych fizycznych zasad pozwala na bardziej efektywne zastosowanie jakiejkolwiek techniki. Bujutsu no hosouku – zasada bujutsu wymaga aby wszystkie techniki i ruchy, i wszystkie inne elementy bujutsu i bugi były stosowane z kompletną precyzją i dokładnością. Ich efektywność jest determinowana przez to czy są one używane w odpowiednim czasie, w odpowiedni sposób i z odpowiednią dawką energii. Na przykład bugi zawierają elementy szybkości i mocy. Moc jest powstaniem (pojawieniem się , przejawem) energii która jest używana do osiągnięcia celu. Szybkość może kreować moc i moc może być środkiem zastępczym na brak szybkości. Szybkość może kreować rzeczywiście destruktywną moc, na przykład kiedy huraganowe wiatry uderzają słomianą ścianę z taką szybkością że wiatr przechodzi przez tą ścianę. Odwrotnie, nawet poruszając się powoli, moc odpowiedniej siły może przejść przez tą samą ścianę. Efektywność zależy od tego czy zostały one zastosowane odpowiednio do szczególnych warunków. W ten sposób bujutsu no hosouku może być wyrażona jako celowa aktywność aby poradzić sobie w konfrontacyjnej relacji(sytuacji) w celu postawienia się w bardziej sprzyjającej pozycji pod pewnymi warunkami. Bujutsu no hosouku jest nieuniknioną konsekwencją osiągnięcia i utrzymania kontroli nad przeciwnikiem używając minimalnie wymaganych ilości:
- ruchu
- ma-ai
- mocy
Te bujutsu no hosouku jest podstawą dla technik aikido i podobnie, mając je na uwadze bardzo precyzyjne definicje i opisy technik aikido mogą być stworzone. Są trzy kluczowe wymagania aby wykonać dokładnie techniki aikido:
- utrzymać poprawną i prawidłową pozycję
- wejscie w shikaku
- świadomie używać ciała do uniknięcia bezpośredniej konfrontacji z ruchem przeciwnika.
Pierwszym warunkiem poprawności techniki jest właściwa pozycja. Odpowiednia pozycja pozwala wyzwolić całą moc jaką się posiada, wykonać ruch dokładnie i szybko, i również maksymalizować swoją atakującą lub broniącą się moc. Drugim warunkiem jest wejść w shikaku czyli w ‚otwarcie ‚, ‚martwy kąt’ przeciwnika. Chociaż ‚martwy kat’ jest słabym punktem przeciwnika, który może być zaatakowany, jest on jednocześnie dużo więcej niż tylko tym, na przykład jest to miejsce gdzie można zachować własne bezpieczeństwo. Trzecim warunkiem jest używanie ciała w sposób który unika kolizji, to znaczy, bezpośredniej opozycji : siła przeciwko sile, czy ruch przeciwko ruchowi. Aby być najbardziej efektywny w radzeniu sobie w konfrontacyjnej sytuacji (związku) z przeciwnikiem, musimy używać moc lub ruch przeciwnika i minimalnie wymaganą ilość własnego ruchu i mocy aby spowodować rozwój sytuacji w pożądanym kierunku, to znaczy , dla własnej przewagi. Bezpośrednie opieranie się mocy lub ruchowi wymaga zwiększenia niezbędnego wysiłku i strat energii. W dodatku ,gdy dwa źródła mocy lub ruchu spotykają się w przeciwnych kierunkach ten silniejszy wygra, co jest rezultatem przeciwnym do założeń technik aikido. Zdolność do kontrolowania ruchu aby uniknąć zderzeń z przeciwnikiem, wymaga ciągłych i powtarzających się ćwiczeń przez długi okres czasu, dopóki takie postępowanie nie stanie się głęboko wrytym przyzwyczajeniem. Jeśli ćwiczący aikido poświeci się z czystym sercem i skupi się na tych trzech elementach, bujutsu no hosouku automatycznie i naturalnie pokaże się i urośnie. Inna uwaga do poprzedniej dyskusji, jest, że bujutsu no hosouku w dodatku do bycia opartym na fundamentalnych i niezmiennych zasadach posiada inny aspekt, który jest jednocześnie wolny, nieograniczony i zdolny do przystosowania się do każdej sytuacji. W tym jest miejsce na kichi (quick wits) szybkie kojarzenie które niekoniecznie wchodzi do założonych warunków.
Ci którzy ćwiczyli wystarczająco aż do rozwinięcia i mistrzowskiego opanowania bujutsu no hosouku mogą wytworzyć Ki i jej elementy które zawierają kan (intuicje) i kichi. To pozwala rozwinąć mentalne i duchowe elementy które są opisywane jak np. ‚leading KI ‚, „wyczucie ‚lub ‚sztuka’ budo, i umiejętność ‚widzenia’ ruchów przeciwnika (nawet w przypadku kiedy przeciwnik jest za plecami). Kichi, natomiast ma wyższą i niższą formę. Jego wyższą formę można tylko rozwinąć jako rezultat wysokiego poziomu treningu dążącego do stworzenia doskonałych umiejętności opartych o podstawowe teorie i zasady. Ci którzy rzeczywiście opanowali po mistrzowsku bujutsu no hosouku mogą rozwinąć tą wysoka formę kichi. Jest tez drugi i zupełnie inny przykład techniki podobnej do kichi który może być ewentualnie (aczkolwiek z grubsza) zawarty jako bugi. To jest sutemi (zwód, chwyt, rzut poświecenia) za pomocą którego próbuje się wyzwolić z niebezpieczeństwa przez wykonanie niespodziewanego ruchu aby zaskoczyć przeciwnika. Mimo ze ta technika zawiera niektóre z zasad budo, ignoruje ona inne zasadnicze elementy, takie jak postawa i równowaga. Technika sutemi może być zaliczona jako jedna z technik walki, ale ponieważ nie zawiera wszystkich aspektów i elementów bujutsu nie może być zaliczona do technik kompletnych. Dlatego właśnie aikido nie zawiera sutemi.
Powodem dla którego aikido w tak pełny sposób wyraża bubi (estetykę sztuk walki) zawierając wiele aspektów jak precyzyjne techniki, sens równowagi i elegancji, jest to że zawiera wszystkie istotne elementy bujutsu no hosouku. Opierając się na wyjaśnieniach i punkcie widzenia przedstawionym powyżej chciałbym teraz przejść do tematu technicznych teorii.
ROZDZIAŁ 3
Główne zasady ruchu ciała
Większość słownictwa typowo używanego w opisach technik aikido pokazuje że duży nacisk kładzie się na pracę nóg. Niektóre popularne określenia wyrażają ten nadmiernie ograniczony punkt widzenia zawierając określenia ruchu nóg/stóp (HAKOBIASHI), sposobu przestawiania stóp (ASHISABAKI),i kroków (ASHIBUMI). Ruch nóg czy stóp nie jest najistotniejszym aspektem techniki. Dzieje się tak dlatego, ponieważ kiedy ruch ciała przekracza pewną szybkość, jest niemożliwością aby stopy i nogi nadążyły dotrzymywać kroku poruszającemu się ciału( w sensie bycia podporą dla ciała). (Ruch w ciemnościach, kiedy jest koniecznym wyczuć drogę przed sobą jest wyjątkiem od tej zasady). Ruchy ciała naturalnie rozpoczynają się w KOSHI które jest najmasywniejszą częścią ciała. (KOSHI powinno być rozumiane jako zawierające całą sferę bioder łącznie z pośladkami). Centrum KOSHI nazywa się TANDEM i TANDEM jest również centrum całego ciała.
Aby ciało ludzkie mogło ciągle utrzymać dobrą równowagę, KOSHI i głowa (która jest drugą najmasywniejszą częścią ciała) muszą być prawidłowo ustawione w jednej linii. Kiedy masy głowy i KOSHI nie są ustawione w linii, pozycja może być zrównoważona lub skorygowana(bardzo subtelnie w wielu wypadkach) poprzez przesunięcie i ponowne ustawienie w linii KOSHI i nóg w nowej pozycji. Wykonywanie skomplikowanych ruchów ciałem jest możliwe dzięki temu cyklowi ruchów mas KOSHI i głowy, który powoduje utratę równowagi pozycji i powtórne ustawianie tych mas w jednej linii poprzez ruch nóg i bioder, w nowej stabilnej pozycji.
Jest ważną sprawą aby zacząć rozumieć wzajemny stosunek pomiędzy głowa i KOSHI. Aczkolwiek, ponieważ ich stosunki mogą stać się bardzo skomplikowane, szczegółowe wyjaśnienie będzie odłożone na później. Na potrzeby naszej dyskusji, zdefiniujemy KOSHI jako całość zawierającą zarówno korpus ciała jak i głowę, czyli całą masę górnej części ciała która opiera się na KOSHI. Cała masa górnej części ciała opiera się najpierw na koshi, lecz następnie rozdziela się na dwie połowy, które przedłużają się poprzez nogi aż do stóp. Tak więc, kiedy KOSHI się przesuwa, ciężar ciała automatycznie się przesunie również. Rezultatem tego jest najpierw ruch nóg i stóp, a potem ruch całego ciała. Jeśli przesunięcie ciężaru ciała jest wolne, reakcja obu nóg będzie również powolna. Konsekwentnie, jeśli przesunięcie ciężaru jest szybkie, odpowiedź – reakcja przesunięcia nóg – będzie również szybka.
Czy ktoś sobie z tego zdaje sprawę czy nie, nieskrępowane poruszanie się jest możliwe i jest hamowane przez ruch KOSHI który wytwarza pęd i podczas zwrotów w różnych kierunkach nogi starają się podążać za KOSHI. Jeśli ktoś chce wykonywać wyrafinowane ruchy, ważnym jest być świadomym roli KOSHI i wykorzystywać je w pełni.
Podstawowe ruchy do przodu i do tyłu mogą dać nam kilka przykładów tego procesu.Najpierw weźmy pod uwagę ruch do przodu. Zacznij z CHOKURITSU SHIZENTAI czyli naturalnej stojącej pozycji, gdzie ciężar KOSHI spoczywa na dwóch nogach, w zrównoważony sposób. Jeśli przesuniesz KOSHI do przodu, twój ciężar ciała będzie przeważał do przodu(chyba że głowa jest przesunięta do tylu aby to zrównoważyć). Aby skontrolować te zachwianie masy ciała, jedna noga będzie miała tendencję aby się przesunąć do przodu. Gładkie i równe powtarzanie tej sekwencji, powoduje równy ruch do przodu, (ZENSHIN UNDO). Konsekwentnie, jeśli ktoś z CHOKURITSU SHIZENTAI pociągnie KOSHI do tyłu, masa ciała się przechyli do tyłu, chyba że noga przesunie się do tyłu. Powtarzanie tego nazywa się ruchem do tylu (KOTAI).
Podobnie, jeśli ktoś z CHOKURITSU SHIZENTAI przesunąłby KOSHI na prawą stronę, ciało przechyli się w kierunku ruchu KOSHI. Aby utrzymać równowagę, prawa noga musi przesunąć się w tym kierunku gdzie przesunęło się KOSHI. Jeśli druga noga również się za nią przesunie, stworzy to ruch posuwisty.
Spróbujmy prześledzić drugi przykład, zaczynając znowu z CHOKURITSU SHIZENTAI. Jeśli skręci się KOSHI w lewo , staje się ewidentne że KOSHI może się przesunąć tylko do pewnego punktu, jeśli stopy się nie skręcą. Kontynuacja skrętu KOSHI dalej w lewo ,poza ten punkt, powoduje że końcówki palców zaczynają się skręcać w tym samym kierunku co ruch KOSHI. W końcu , jak już KOSHI się skręci i stopa skręci tak daleko jak to jest możliwe, palce i KOSHI będą skierowane w prawie tym samym kierunku.(proszę zauważyć że „kierunek” KOSHI jest zdefiniowany jako kierunek gdzie skierowany jest TANDEN). Jest to szczególnie prawdziwe dla tylniej nogi (w tym przykładzie prawej nogi). W konsekwencji, całe ciało skręci się w lewo i automatycznie przyjmie lewa naturalna pozycję (HIDARI SHIZENTAI). Popatrzmy na trzeci przykład z seiza (pozycja siedząca prosta). Z seiza, zaczynasz się podnosić, najpierw siadając na swoich palcach, potem, ciągle dotykając kolanami podłogi, podnosisz KOSHI. Z tej pozycji, przesuń KOSHI do przodu, i zrób krok do przodu prawą nogą, tak aby podnieść do pionu kolano. Z tej pozycji można łatwo wstać, napinając używając kręgosłupa i tylnych mięśni i utworzyć pozycję w której wszystkie 3 części ciała są ustawione do siebie pod kątem 90 stopni. Wewnętrzny kąt skierowanego w górę kolana, wewnętrzny kąt kolana dotykającego podłogi, i zewnętrzny kąt podeszwy stopy (która jest już ustawiona w linii z palcami) i pięty (jak również ścięgno Achillesa), następnie przez wyprostowanie tylniej nogi i przy tym jej rozciągnięcie, można łatwo i szybko wstać do stojącej pozycji. Stojąc, podstawowa pozycja powinna być następująca: prawe kolano powinno być lekko zgięte, i część nogi poniżej kolana powinna być w pozycji pionowej. Tylnia noga powinna być elastycznie naprężona, spełniając funkcję podtrzymującego kija (SHINBARI BO). W końcu, górna część ciała (z prostymi plecami), powinna być prawidłowo ustawiona na KOSHI w ten sposób aby nogi równo podtrzymywały jej ciężar. Ta forma ciała jest najsilniejszą stojącą pozycją, co jest szczególnie konieczne w końcowej fazie techniki, kiedy kieruje się maximum mocy w oponenta. Dlatego, kiedy właśnie skończyłeś wykonywać technikę, musisz zachować taką pozycję.
Inną cechą tej pozycji jest to, że jeśli przednia noga wykona długi krok ( co powoduje powstanie wystarczającego dystansu pomiędzy przednią i tylnią stopą) jest łatwo natychmiast zniżyć jedno kolano do podłogi przechodząc do znakomitej i stabilnej postawy. W ten sposób, jeśli ktoś chce używać dynamicznych technik które wymagają szybkich ruchów i przejść ze stojącej do klęczącej na jednym kolanie pozycji, jest ważne aby było odpowiednie miejsce na skręt pomiędzy stopami. Jeśli jest to zachowane, można wykonywać poprawnie ruchy wymagane przez ten typ technik.
W tych wszystkich przykładach, widzimy że wszystkie ruchy ciała są rozpoczynane przez ruch KOSHI, który powoduje przesunięcie wagi ciała i następnie jeśli równowaga i stabilność mają być przywrócone, obowiązkowo prowadzą do wyrównawczego ruchu nóg i stóp. Jest to główna zasada ruchu ciała (UNTAI NO GENRI).
ROZDZIAŁ 4
Zależność pomiędzy Stawami i Mocą i Jak Moc jest Wytwarzana
Prześledźmy teraz zależności pomiędzy stawami w ciele i mocą i jak konkretne użycie tych stawów wytwarza moc. Śledząc ten temat, możemy zacząć rozumieć wyrażanie aikido na poziomie fizycznym i poprzez koncentrację na naturze ciała, zrozumieć ideę zjednoczenia umysłu, ciała i ducha.
Idea zjednoczenia była źle rozumiana ponieważ zwykle była przedstawiana w dość niejasny sposób. W przeszłości, kładziony był nacisk na umysłowy aspekt zjednoczenia (głównie idee typu jak używać KI) aby skompensować zasadnicze przeciwieństwa i powierzchowną niejednolitość szerokiego zróżnicowania ataków, dźwigni na stawy i technik rzutowych. Mimo tego wszystkiego, jak mam nadzieje staje się jasne z poprzednich rozdziałów, uważam, że poprzez analizę działania ciała, jasna i efektywna logika może być zdefiniowana i ustanowiona dla ćwiczenia aikido. Jeśli używamy logiki ciała fizycznego jako bazy wyjaśniającej to co kiedyś było niejasną ideą zjednoczenia, możemy zacząć wyjaśniać zrozumiale i uniknąć większości sprzeczności. Aby zdobyć to głębsze rozumienie aikido, musisz się nauczyć jak używać „całego siebie” w ćwiczeniu aikido.
Wyrażając to w określeniach fizycznych, używanie całego siebie znaczy, że musisz użyć całe swoje ciało do wykonywania każdego ruchu lub techniki. Co więcej, ponieważ stawy są strukturą która łączy rożne części ciała, musisz używać wszystkie swoje stawy. Aby to zrobić, należy rozumieć jaką rolę odgrywają stawy w ciele ludzkim.
Wyróżniamy trzy ważne funkcje stawów :
– pierwsza – odpowiedni i giętki ruch stawu może zmiękczyć lub pozwolić uniknąć zderzenia z silą oponenta;
– druga – stawy mogą wytworzyć giętkość. Każdy indywidualny staw ma zakres ruchu, ale aby zmaksymalizować giętkość totalną ciała, należy wszystkie stawy, również stawy bioder, dostosowywać przechodząc z jednego ruchu do drugiego.Im więcej stawów może być zastosowanych w sposób skoordynowany, tym bardziej ciało jako całość będzie giętkie;
– trzecia – stawy mogą wytwarzać moc. Mięśnie wytwarzają moc, i wielorakie mięśnie wraz z ich podłączonymi ścięgnami są przyczepione do każdego stawu. Jeśli te mięśnie są używane w sposób zorganizowany, wytworzona moc z konieczności musi być proporcjonalna do ilości użytych mięśni. Ta moc się przejawia poprzez ruch stawu do którego te mięśnie są przyczepione. Jeśli to jest prawdą dla jednego mięśnia, to lepiej użyć dwa niż jeden, trzy niż dwa itd… Czym więcej stawów używasz tym większą moc możesz wytworzyć i przekazać dla oponenta.
Kiedy wielorakie mięśnie są używane w zorganizowany sposób wytworzona moc z konieczności musi być proporcjonalna do ilości mięśni użytych.
Spróbujmy zbadać tą ideę biorąc jako przykład zwykły atak CHU-DAN-I-TSUKI (uderzenie na poziomie centrum).
Kiedy próbujesz uderzyć jakiś przedmiot mając odpowiedni dystans (MA -AI ), rozstawiasz nogi trochę szerzej niż SHIZEN-TAI (naturalna postawa stojąca) i zniżasz swoje biodra. W tej stabilnej pozycji, ustawiasz prawą pięść na wysokości talii, wysuwasz lewą rękę prosto do przodu i następnie szybko ciągniesz lewą rękę do lewego biodra. Używając siłę reakcji z tego szybkiego pociągnięcia lewej pieści, uderzasz prawą pięścią do przodu z prawej strony na poziomie bioder. Tuż przed tym jak prawy łokieć będzie całkowicie wyprostowany, skręcasz pieść do środka. Uderzasz obiekt w momencie kiedy w tym samym czasie usztywniasz pięść i mięśnie ciała. W tym momencie utrzymujesz siłę w swoim ciele blokując na moment oddech.
Analizując te uderzenie staje się jasne, że w dodatku do siły reakcji z pociągnięcia lewej pięści i skręcającej siły prawej pięści, jedyny staw jaki jest użyty efektywnie aby przetworzyć ruch ciała na siłę to staw łokciowy prawej ręki ( i w mniejszej mierze lekki skręt biodra).
Podstawowe CHU-DAN-I-TSUKI może być lepiej wyjaśnione w następujący sposób: napięta siła wielokrotnych mięśni otaczających staw łokciowy jest przetworzona na szybkość uderzenia i ta szybkość z kolei, jest przetworzona na siłę uderzenia. Ta siła uderzenia (lub siła kolidująca) jest przekazana na docelowy obiekt kiedy podtrzymujesz uderzająca siłę swoim stabilnym ciałem.
Mimo wszystko, to podstawowe CHU-DAN-I-TSUKI nie jest doskonalą postawą z punktu widzenia fizyki dynamicznej. Faktycznie, jeśli ta niedoskonała pozycja jest przyjmowana kiedy uderzasz jakiś obiekt, znaczy to że reakcja na moc jaka jest przekazana do obiektu docelowego jest mała, jak i ilość przekazanej mocy jest również mała. Jak długo utrzymujesz te powszechnie przyjmowane podejście do używania ciała do wytwarzania mocy, nigdy nie pojmiesz logiki aikido. Innymi słowy , takie podejście jest ograniczone, i co ważniejsze, nie jest podejściem w jaki sposób aikido używa ciało i wytwarza moc. To jest podejście nie aikidockie, ponieważ końcowy ruch nie jest podłączony do KI lub wyzwolenia mocy.
Co więcej, mniej mięśni jest użytych ze względu na ograniczone użycie KOSHI. Również, zatrzymanie oddechu podczas ruchu znaczy że moc będzie zatrzymana w ciele przez usztywnione mięśnie. W przeciwieństwie do tego, uwolnienie oddechu pozwala mięśniom się zrelaksować i, poprzez wzrost giętkości dzięki relaksacji, pozwala uczestniczyć większej ilości mięśni w ruchu. Dlatego, uwolnienie oddechu oznacza zrelaksowanie mięśni, wyzwolenie mocy i wyzwolenie KI.
Wyjaśnię to dalej. Ten CHU-DAN-I-TSUKI jest wykonany używając jednego stawu łokciowego, małego ruchu biodra i wagi ciała. Jednakże skręt bioder i zmiana ciężaru ciała nie są użyte w sposób efektywny ponieważ ilość przesuniętego ciała jest tak mała, że nie wymaga aby tylna stopa była ustawiona w jednej linii i użyta w wytworzeniu ruchu. To właśnie użycie tylniej stopy do wytworzenia mocy i zrównoważenia wagi ciała, zwiększenia zakresu ruchu bioder i nóg oraz powiększenia ruchu poprzez użycie zmiany wagi ciała, to użycie tylniej stopy pozwala wytworzyć wyzwolenie mocy.
Aby wykonać tą technikę, jak również wcielić w życie logikę aikido, należy postępować w następujący sposób: jeśli zaczynasz ruch z HIDARI HANMI (lewej HANMI), ruch powinien się rozpocząć od skręcenia bioder w prawo. Kolejno, kiedy skręcasz z powrotem biodra, moc rotacyjna bioder powinna być przeniesiona do rotacyjnej mocy stawu ramienia, następnie do rotacyjnej siły stawu łokciowego, jak również mocy wyprostowującej rękę. W końcu, symultaniczne użycie szybkości tego ruchu do wytworzenia mocy, podczas wykonywania trzaśnięcia nadgarstka (jak trzaśnięcie biczem) i przesunięcia całej wagi ciała na lewą nogę, używasz lewej nogi (która teraz staje się tylnią nogą) jak sprężynującej deski, aby się odepchnąć. Te przesunięcie wagi ciała, obroty różnorodnych stawów i szybkość są wykorzystane do wytworzenia mocy uderzeniowej kiedy uderzasz obiekt.
Technika oddychania również pokazuje dwa podejścia do tej techniki. Zatrzymanie oddechu dąży raczej do usztywnienia mięśni (raczej niż ich zrelaksowania). Ale jeśli oddech jest wyzwolony w momencie uderzenia kilka celów jest osiągniętych, miedzy innymi, mięśnie są przez to zrelaksowane, i dzięki temu zdolne do wytworzenia większej mocy. Wypuszczenie oddechu współdziała z wyzwoleniem mocy jak również y wyzwoleniem KI.
Tylnia stopa (lewa stopa) musi być wystarczająco prosta aby być oparciem w momencie impetu. Jeśli chodzi o prawe ramię, łokieć musi być skierowany w dół, zewnętrzna strona SEI KEN (podstawowa pieść) ma być skierowana w górę, a ramię ma być wyprostowane.
Jeśli postawa jest utrzymana prawidłowo, ten CHU-DAN-I-TSUKI może logicznie wytworzyć dużo więcej momentalnej mocy niż konwencjonalny CHU-DAN-I-TSUKI. Dodatkowo, pozwala również utrzymać wystarczająca równowagę mimo zwrotnej siły wytworzonej przez impet.
Zwrot lub zwrot w odwrotnym kierunku bioder jako ruch inicjujący przetwarza prędkość elastycznych lub rotacyjnych ruchów stawów całego ciała w moc i towarzyszy przez dobry start (używając tylniej stopy jak sprężynującej deski) również przetwarza siłę grawitacyjną w moc podczas przesunięcia ciężaru ciała. W końcu, przetwarza w porządkowy sposób, skondensowane w ciele powietrze w moc jako KOKYU RYOKU (wyzwolenie oddechu). Taki jest najbardziej praktyczny i używany w aikido sposób produkowania mocy.
Jeśli powyższy opis przedstawia metodę uderzania (nazywam to FURI TSUKI z poziomu JODAN czyli kołyszące uderzenie z poziomu JODAN), która jest dalej rozwijana i doskonalona poprzez trening, dokładnie te same zasady ruchu mogą być zastosowane do wykonania rzutu w technikach aikido lub założenia dźwigni.
Aby to wyjaśnić bliżej, jest ważne zdawać sobie sprawę że dolna cześć ciała używa dwa rodzaje ruchu do wytworzenia dwóch różnych rodzajów mocy. Jeden ruch jest poziomą płaską rotacją (obracaniem) nazywany obrotem KOSHI i obrotem w przeciwnym kierunku, a inny ruch to poziomy płaski ruch do przodu wytworzony przez przesunięcie ciężaru ciała kiedy stopa przesuwa się do przodu.
Ta moc, wytworzona przez dolną połowę ciała, jest przekazana do ramienia, gdzie pionowy ruch rotacyjny stawów ramienia wytwarza siłę odśrodkową, która jest przekazana przez rozciągnięcie i skręcenie łokcia i dalej przekształcona w ruch nadgarstka wyglądający jak trzaśnięcie biczem. W ten sposób, różne rodzaje mocy są produkowane również w górnej części ciała.
Chociaż różne rodzaje mocy są produkowane w górnej i dolnej części ciała, jest ważnym pamiętać, że dolna część ciała, generalnie, produkuje moc z ruchu w płaszczyźnie poziomej, a górna część ciała produkuje moc z ruchu w płaszczyźnie pionowej. Ta teoria może być zastosowana wprost do techniki takiej jak iriminage. Jest absolutnie konieczne aby myśleć według tych wskazówek i zastosować je do twojej techniki.
Stwierdziłem wcześniej , że teoretycznie, moc wytworzona z ruchu, jest proporcjonalna do ilości stawów zaangażowanych w ruch. Jednak w rzeczywistości, kiedy pojedyncze rodzaje mocy produkowane w różnych częściach ciała są wzięte razem, ich kombinacja wytwarza więcej niż prostą matematyczną sumę (lub wartość totalną mocy) każdej poszczególnej mocy produkowanej przez każdy staw i powiązane z nim mięśnie. To może być nazwane efektem synergistycznym.
Użycie swojego całego ciała do wytworzenia tej energii jest kluczowym punktem używania ciała w sposób zgodny z ideą aikido.
Mam nadzieje że powyższe wyjaśnienia jasno pokazują że efektywna logika, która przewyższa stare pomysły, może być użyta dla ćwiczenia aikido.
Jeśli ta logika jest użyta jako podstawa do analizy ruchu, sprzeczności w starych wyjaśnieniach aikido mogą być rozwiązane, nie ma potrzeby dłużej opierać się na tzw. mentalnym aspekcie aikido aby je wyjaśnić. Tylko kiedy aikido może być logicznie wyjaśnione na poziomie fizyki ciała, będzie wówczas możliwe rozszerzenie wyjaśnienia na mentalny i duchowy poziom, i kontynuowanie w kierunku jasnego wyjaśnienia KI.
Jak długo sprzeczności istnieją, jeśli chodzi o prawidłowe użycie ciała, nie jest możliwe, aby nasze badanie wielu aspektów aikido dało rezultaty w realnym zrozumieniu KI. Bez wyjaśnienia dynamicznej fizyki aikido, wyjaśnienie KI będzie skazane na niepowodzenie.
Tylko wtedy, kiedy technika aikido posiada cechy charakterystyczne aikido polegające na powyżej opisanej logice, można jasno powiedzieć, że to jest aikido. I ze względu na istnienie tej logiki w aikido, zastosowania aikido do używania broni jest możliwe i oprócz technik z bronią, bezgraniczny rozwój techniki jest możliwy. To jest to co umożliwia posiadanie jasnej nadziei na ciągły rozwój aikido.