Kyudo – najstarsza i zaliczana do najszlachetniejszych spośród japońskich sztuk walki
W odróżnieniu od innych sztuk walki w Kyudo funkcje przeciwnika spełnia nie człowiek, lecz nieruchoma tarcza. Jej nieruchomość, choć bezsprzeczna, wcale nie ułatwia zadania. Pozbawiony instrumentów celowniczych i niezwykle długi łuk wydaje się początkującemu łucznikowi przeszkadzać w odniesieniu sukcesu. Skuteczność strzału zależy od przyjęcia odpowiedniej sylwetki łucznika oraz prawidłowego wykonania techniki. Celność strzału zależy wyłącznie od strzelca nie tylko od jego umiejętności, ale również od jego nastroju i wypracowanego sposobu koncentracji. Źródło wszelkich niepowodzeń tkwi w strzelcu i tylko on może rozwiązać problem i zbliżyć się do ideału. Dzięki temu praktykujący Kyudo uczą się odpowiedzialności za własne porażki. Stają się również odpowiedzialni za swoje sukcesy. Sprawia to, ze ćwiczenie Kyudo przyczynia się do psychicznego wzmocnienia łucznika, który wyznaczając wokół siebie własna przestrzeń uczy się działać w jej obrębie. Wspólne treningi Kyudo pomagają rozwijać umiejętności godzenia sztuki koncentracji z niemniej wymagającą umiejętnością współdziałania z innymi łucznikami.
Naczelna zasada Kyudo nakazuje kierowanie się trzema głównymi celami: Shin (czystość), Zen (dobro) i Bi (piękno). Czystość formy, jej dokładne wykonanie gwarantuje trafienie celu. Dobro rodzi się, gdy łucznik przepełniony spokojem i wewnętrzna równowagą współdziała z pozostałymi łucznikami. Piękne jest to, co czyste i to, co dobre. Piękna jest także forma każdego łucznika z osobna oraz forma wspólnego strzelania.
Podobnie jak w innych sztukach walki w Kyudo istnieją różne szkoły i style. W każdym stylu obowiązuje tylko jedna forma (kata). Jej opanowanie w stopniu gwarantującym powtarzalność zajmuje jednak niezwykle dużo czasu. Wykonywane podczas napinania łuku ruchy stanowią sekwencje ośmiu faz. Każda faza musi być wykonana dokładnie a cała sekwencja musi być wykonana płynnie i w odpowiednim, równym tempie. Każde zaburzenie wewnętrznego spokoju i równowagi łucznika powoduje zakłócenie płynności kata i obniża celność strzału. Strzała osiągnie cel tylko wtedy, gdy ciało i umysł pozostającego w stanie równowagi łucznika znieruchomieje tak samo jak nieruchomy pozostaje cel, do którego strzela.